اگر دقّت کنید، فشار قبر و امثال آن در همین دنیاقابل مشاهده است؛ مثل بداخلاق که خود و دیگران را در فشار می گذارد.

 تربت، دفع بلا می‌کند و همه ی تب ها و طوفان ها و زلزله ها با یک سر سوزن از آن آرام می شود. مؤمن سرانجام تربت می‌شود.
اگر یک مؤمن در شهری بخوابد، خداوند بلا را از آن شهر دور می‌کند.

 هر وقت غصه دار شدید، برای خودتان و برای همه مؤمنین و مؤمنات از زنده ها و مرده ها و آنهایی که بعدا خواهند آمد، استغفار کنید. غصه‌دار که می‌شوید، گویا بدنتان چین می‌خورد و استغفار که می‌کنید، این چین ها باز می شود.

 تا می گویم شما آدم خوبی هستید، شما می گویید خوبی از خودتان است و خودتان خوبید. خدا هم همین طور است. تا به خدا می گویید خدایا تو غفّاری، تو ستّاری، تو رحمانی و…خدا می فرماید خودت غفّاری، خودت ستّاری، خودت رحما نی و… . کار محبت همین است.

 با تکرار کردن کارهای خوب، عادت حاصل می شود. بعد عادت به عبادت منجر می شود. عبادت هم معرفت ایجاد می کند. بعد ملکات فاضله در فرد به وجود می آید و نهایتا به ولایت منجر می شود.

سلام كردن:
سلام كردن به كودك دو اثر رواني دارد: براي سلام كننده باعث تقويت خوي پسنديدة تواضع و فروتني مي شود و براي كودك وسيلة احياي شخصيت مي باشد.
كودكي كه بزرگسالان به او سلام مي كنند و بدين صورت به او احترام مي نمايند، لياقت و شايستگي خود را باور مي كند و از كودكي معتقد مي شود كه جامعه او را محترم مي شناسد و مردم به او اهميت مي دهند.

احترام كردن:
انساني كه مورد تكريم قرار مي گيرد، خود را از پليديها دور مي دارد و سلامت رواني و خدمت رساني او افزايش مي يابد.

وفاي به عهد
وفاي به عهد وظيفه اي ديني و عقلي است كه نسبت به ديگران، به ويژه كودكان در سيرة امام صادق(علیه السلام)مورد توجه قرار گرفته است. ✅اگر ما به وعده هاي خود به كودكان عمل نكنيم، شخصيت فرزندان را تحقير كرده، به آنان درس دروغگويي مي دهيم و با گفتار بي عمل خود سخنان را هم كه در آينده خواهيم گفت، از پيش بي اعتبار مي سازيم.
:الخصال،ص 301

روزی مردی از منجلابی میخواست عبور کند .
فکر کرد چگونه و با چه وسیله و با چه راهنمایی عبور کند.
به این نتیجه رسید که مثل نیاکانش بدون راهنما و در شب با شنا کردن از ان منجلاب رد شود.
اما روز بعد
جنازه او را وسط منجلاب یافتند .
درون جیب او تکه کاغذی یافتند که نوشته بود:
(عاقبت هرکس که چشم و گوش بسته از دیگران پیروی کند جز این نخواهد بود)
خداوند متعال در قران در مورد این افراد میفرماید:
(وَ إِذٰا قِيلَ لَهُمُ اِتَّبِعُوا مٰا أَنْزَلَ اَللّٰهُ قٰالُوا بَلْ نَتَّبِعُ مٰا أَلْفَيْنٰا عَلَيْهِ آبٰاءَنٰا أَ وَ لَوْ كٰانَ آبٰاؤُهُمْ لاٰ يَعْقِلُونَ شَيْئاً وَ لاٰ يَهْتَدُونَ ﴿۱۷۰﴾
و چون به آنان گفته شود: «از آنچه خدا نازل کرده است پیروى کنید»؛ مى گویند: «نه، بلکه از چیزى که پدران خود را بر آن یافته ایم، پیروى مى کنیم.» آیا هر چند پدرانشان چیزى را درک نمى کرده و به راه صواب نمى رفته اند[باز هم در خور پیروى هستند]؟ (۱۷۰) بقره

از کتاب اربعين سيد عظيم الشأن قاضی سعيد قمی منقول است که از شيخ بهايی نقل می ‏‏فرمايد که شيخ فرمود:

 «رفيقی در قبرستان اصفهان داشتم که هميشه بر سر مقبره‏‏ ای مشغول عبادت بود و شيخ هر از گاهی به ديدنش می‏‏ رفته. روزی از او سئوال می ‏‏کند: از عجائب قبرستان چه ديده ‏‏ای؟ عرض کرد:
روز قبل، در قبرستان جنازه ‏‏ای را آوردند و در اين گوشه دفن کردند و رفتند. هنگام غروب، بوی بدی بلند شد و مرا ناراحت کرد. چنين بوی بدی در تمام عمرم استشمام نکرده بودم. ناگاه هيکل موحشه و مُظلَمه‏‏ ای همانند سگ ديدم که بوی بد از او بود. اين صورت، نزديک شد تا بر سر آن قبر ناپديد گرديد. مقداری گذشت.
☄بوی عطری بلند شد که در عمرم چنين بوی خوشی نشنيده بودم. در اين هنگام صورت زيبا و دلربايی آمد و بر سر همان قبر، محو شد. (اينها عجائب عالم ملکوت است که به اين صورتها ظاهر می شود.) مقداری گذشت. ديدم صورت زيبا از قبر بيرون آمد. ولی زخم خورده و خون آلود است.
گفتم: پروردگارا؛ به من بفهمان اين دو صورت چه بود.
به من فهماندند که آن صورت زيبا اعمال نيکش بود و آن هيکل موحشه، کارهای بدش. و چون افعال زشتش بيشتر بود، در قبر انيسش همان است. تا چه زمانی پاک شود و نوبت صورت زيبا برسد.»

منبع: معاد؛ آیت الله شهید دستغیب ره.

اگر انسانی خواهان وصول به مقام توکل است، نخست باید وکالت خدای سبحان را دریابد و اسم وکیل را که پرورنده فضیلت توکل است نیک بفهمد.

زیرا «توکل به میزان شناخت وکیل است؛ پس هر که وکیل را بیشتر بشناسد، توکلش کامل تر می شود.

توکل بر خدای سبحان، درجاتی دارد که یکی از آنها این است که در تمامی امور به آنچه خدای سبحان برایت فراهم ساخته، اعتماد کنی؛

پس به آنچه برای تو انجام داده، خشنود باشی و بدانی که او در خیر و عنایت به تو، کوتاهی و درنگ نکرد و بدانی که در امر، حکم از آن اوست.

پس با واگذاری آن امر به خدا بر او توکل کن.