پس از آنكه امام على(ع) بدن زهرا(س) را كفن كرد، وقتى خواست بندهاى كفن را ببندد، فرزندان خود را صدا زد و فرمود: حسن و حسين(ع) فريادزنان مادر را صدا می زدند، و می گفتند: وقتى كه به حضور جدمان رسيدى، سلام ما را به او برسان وبگو: بعد از تو در دنيا يتيم مانديم. آه! آه! چگونه شعلهٔ غم دل از فراق پيامبر(ص) و مادرمان خاموش گردد؟!
اميرمؤمنان(علیه السلام) می فرمايد: من خدا را گواه می گيرم كه فاطمه(س) نالهٔ جان‌كاه كشيد و دستهاى خود را باز كرد و فرزندانش را مدتى به سينه اش چسبانيد.
ناگاه شنيدم هاتفى در آسمان ندا داد: «يَا أَبَا الْحَسَنِ! ارْفَعْهُمَا عَنْهَا فَلَقَدْ أَبْكَيَا وَ اللَّهِ مَلَائِكَةَ السَّمَاوَات…؛ اى على(علیه السلام)! حسنين(ع) را از روى سينهٔ مادرشان بردار. سوگند به خداوند كه فرشتگان آسمان را به گريه انداختند.

: بيت الاحزان، ص 154

مرحوم آقاشیخ رجبعلی خیاط باعده ای به کربلا مشرف شدند. درمیان آنها یک زن وشوهری بودند.
یک روزکه پس اززیارت ازحرم آمدند، این زن وشوهر بافاصله ی زیادی جلوی شیخ حرکت میکردند، درمیان راه بینشان صحبتی درگرفت و زن نیش وکنایه ای به شوهر زد واو را آزار داد.
هنگامی که به اقامتگاه برگشتند، شیخ به همه زیارت قبول گفت ولی به زن که رسید فرمود: تو که هیچ! همه را ریختی زمین وازبین بردی!
خانم میگوید:ای آقا! چطور؟!چرا؟! من این همه راه آمدم کربلاء!
شیخ فرمود: از حرم که بیرون آمدی به شوهرت حرف آزار دهنده ای زدی و رنجش دادی! همه ی نور و فیوضاتی که بدست آورده بودی را ازبین بردی!

یک دانه برای اینکه تبدیل به درخت بشه و میوه بده احتیاج به اب و خاک و نور داره و بعدش قدرتی که جوانه اش خاک را کنار بزند و سر از خاک برآرد به سوی آسمان اما اگر قدرت مقابله با خاک را نداشته باشه و سختی از خاک بیرون آمدن و بعدش تحمل گرما و سرما را نداشته باشه از بین میره.پس گرما و سرما و بیرون امدن از خاک سختیهای اوست و ازمایشات او تا شکوفا گردد.

انسان هم برای اینکه شکوفا گردد باید از مراحل مختلف با وجود سختیهای بین راه عبور کنه و به رشد و تعالی برسه برای همین خداوند میفرماید:

( وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ اَلْخَوْفِ وَ اَلْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ اَلْأَمْوٰالِ وَ اَلْأَنْفُسِ وَ اَلثَّمَرٰاتِ وَ بَشِّرِ اَلصّٰابِرِينَ ﴿۱۵۵﴾بقره)

 حضرت فاطمه (علیها السّلام) فرمودند

اِنَّ السَّعیدَ، کُلَّ السَّعیدِ، حَقَّ السَّعیدِ مَن اَحَبَّ عَلیّاً فی حَیاتِهِ وَ بَعدَ مَوتِهِ؛

همانا سعادتمند کامل و خوشبخت حقیقی است که علی علیه السّلام را در حیاتش و پس از وفاتش دوست بدارد.

شرح حدیث
دوستی علی یعنی دوستی پیامبر و خدا.
محبّت امام علی علیه السّلام در طول محبّت خدا و رسول قرار دارد. این مودّت هم در دنیا کارساز است هم در آخرت. نتیجه ی آن به اصلاح رفتار منتهی می شود.
مگر می شود کسی علی علیه السّلام را دوست بدارد و به راهِ جز او برود؟
مگر پذیرفتنی است کسی مدعی محبّت او باشد، اما در اعمال خود شباهتی به مولا و محبوب خود نداشته باشد؟ دوستی انسان را به همرنگی و همسویی می کشاند و دوستدار علی علیه السّلام صالح و متّقی و خداترس خواهد بود؛ چرا که از مولایش دراینگونه کارها تبعیّت می کند.
این همان سعادت و کامیابی است که در حدیث آمده است.
آنان که در زمان او بودند و او را از نزدیک می دیدند و فضایل او را می شناختند، دوستش داشتند.
امروز که علی علیه السّلام در میان ما نیست، سخنان و سیره و رفتارش برای ما معلوم است و ما از راه کتب و روایات و منابع موجود جلوه های خدایی آن امام را می شناسیم و به او مهر می ورزیم.
دوستدار علی علیه السّلام دوستدار حق و عدل و فضیلت است و چنین محبتی برای انسان سعادت به ارمغان می آورد.

نهج الحیاة، ص 48

حکمت های فاطمی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از حضرت فاطمه علیها السّلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ سوم (1390)

امام علي النقی علیه السلام مي فرمايد:
ابليس نزد حضرت نوح علیه السلام آمد و گفت : تو حقّ بزرگي بر گردن من داري، پس از من نصيحت بپذير كه هرگز به تو خيانت نمي كنم. نوح از گفتار او ناراحت و متأثّر شد. آن وقت خدا به او وحي كرد كه با ابليس هم كلام شو و از درِ مسالمت درآ كه هر آينه من او را با حجّتي بر تو به نطق وامي دارم. سپس نوح به ابليس گفت:
سخن بگو! ابليس گفت: وقتي يكي از بني آدم را بخيل، حريص، حسود، ستمگر يا عجول مي يابيم، او را مانند توپی به سوي يك ديگر مي رانيم و وقتي تمام اخلاقهاي بد در او جمع شد، او را شيطان مي ناميم.

 منبع: قصص الأنبياء ص85