امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) می فرماید:
أَهْلَکَ النّاسَ إِثْنانِ خَوْفُ الْفَقْرِ وَطَلَبُ الْفَخْرِ(1)
ترجمه
دو چیز مردم را به هلاکت افکنده است، وحشت و ترس از فقر و تمنای افتخارات موهوم!

شرح کوتاه
اگر درباره علل افزایش تجاوزها، سرقت ها، رشوه خواری ها، دزدی ها، کم فروشی ها در اشکال مختلف، و همچنین تلاش های بی رویه آزمندانه و چپاولگرانه جمع کثیری از مردم دقت کنیم، می بینیم که دو عامل فوق اثر عمیقی در پیدایش این رویدادها دارد، عده ای با داشتن همه چیز، فقط به خاطر ترس از فقر و یا به قول خودشان برای تأمین آینده، دست به کار خلافی می زنند، و جمعی نیز آرامش زندگی و روح خود را فدای چشم هم چشمی ها و جلب افتخارات موهوم می کنند; در حالی که اگر این دو صفت زشت را رها کنند، به آسودگی زندگی خواهند
نمود.

1. تحف العقول.
یکصد و پنجاه درس زندگی - آیت الله ناصرمکارم شیرازی

مرد فقیرى بود که همسرش از ماست کره می ساخت و او آنرا به یکى از بقالی های شهر می فروخت،آن زن کره ها را بصورت دایره های یک کیلویى میساخت.
مردپس ازفروختن کره ها،در مقابل مایحتاج خانه رامی خرید.
روزى مرد بقال به اندازه کره ها شک کرد و تصمیم گرفت آنها را وزن کند.
هنگامی که آنها را وزن کرد، اندازه هر کره 900 گرم بود، او از مردفقیر عصبانى شدو روز بعد به مرد فقیر گفت: دیگر از تو کره نمیخرم،تو کره را بعنوان یک کیلو به من می فروختى در حالیکه وزن آن 900 گرم است.
مرد فقیر ناراحت شد و سرش را پایین انداخت و گفت : ما ترازویی نداریم، بنابراین یک کیلو شکر از شما خریدیم و آن یک کیلو شکر شما را بعنوان وزنه قرار دادیم! مرد بقال از شرمندگی نمی دانست چه بگوید …!!!!
یقین داشته باش که : به اندازه خودت برای تو اندازه گرفته میشود…
این یعنی از هر دست بدهی از همان دست میگیری..

- مسافرت های نوروزی باید همراه با عبرت آموزی از دیدن پدیده‌ها و توجه به دنیای آخرت باشد
در ایام نوروز و بهار که طبیعت دو باره زنده می‌شود و زمینِ مرده، بیدار و رستاخیر طبیعت است؛ مسافر مؤمن را به یاد آخرت می اندازد: «يُخْرِجُ الْحَيَ‏ مِنَ الْمَيِّتِ وَ يُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِ‏ وَ يُحْيِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها وَ كَذلِكَ تُخْرَجُونَ[روم/19] او زنده را از مرده و مرده را از زنده بیرون خواهد آورد و زمين را پس از مردنش حيات می‌بخشد، و به همين گونه روز قيامت(از گورها) بيرون آورده می‌شويد.»
در آیه 9 سوره روم، عبرت آموزی از گذشتگان را به انسانهای مسافر تذکر می‌داد؛ در آیه اخیر، عبرت آموزی از طبیعت را به انسان یادآور می‌شود؛ طبیعتی که رویش آن در بهار، بعد از مرده بودن زمین در زمستان، بیانگر زنده شدن و برخاستن مجدد انسان از قبر، بعد از مردن اوست.دیدگاه عبرت آموزی مؤمن از آثار گذشتگان، باید سیر و سمت آخرتی و معنوی داشته باشد. مسافر مؤمن، در ایام نوروز و با دیدن رویش طبیعت و مناظر طبیعی، پی به رویش اعمال انسانها در آن جهان خواهد برد.

 از امام زمان علیه السلام منقول است که هرکس به این صورت بر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله صلوات بفرستد، گناهانش محو می‌شود و غمهایش از بین می‌رود. اسباب خیر و روزی برایش فراهم می‌شود، بر دشمنش غلبه می‌یابد و از رفیقان رسول الله صلی الله علیه و آله می‌شود؛ و …

〖اللهم یا اَجوَدَ مَن اَعطی وَ یا خَیرَ مَن سُئِلَ وَ اَرحَمَ مَنِ استُرحِمَ. اللهمَّ صل علی محمدٍ و آل محمدٍ فی الاَوَلِینَ وَ صَل علی محمدٍ و آل محمدٍ فی الآخِرِینَ وَ صل علی محمدٍ و آل محمدٍ فی المَلَاءِ الاَعلی (الی یَومِ الِّدینَ) وَ صل علی محمدٍ و آل محمدٍ فی المِرسَلینَ. اللهم اَعطِ محمدًا و آل محمد الوَسیلةَ وَ الشَّرَفَ وَ الفَضِیلَةَ وَ الدَّرَجَةَ الکَبِیرةَ. اللهم اِنِّی آمَنتُ بِمُحمدٍ صلی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ وَ لَم اَرَهُ فَلا تَحرِمنی یَومَ القِیامَةَ رُؤیَتَهُ وَ ارزُقنِی صُحبَتَهُ وَ تَوَفَّنِی علی مِلَّتِهِ وَ اسقِنی مِن حَوضِهِ مَشرَبًا رَوِیًا سائِغًا هَنِیئًا لااَظمَاُ بَعدَهُ اَبَدًا اِنَّکَ علی کُلِّ شَیءٍ قَدِیرٌ. اللهمَّ کَما آمَنتُ بِمُحمدٍ صلی الله علیه و آله وَ لَک اَرَهُ فَعَرِّفنِی فِی الجِنانِ وَجهَهُ. اللهمّ بَلِّغ رُوحَ محمدٍ عِنِّی تَحِیةً کَثِیرَةً وَ سَلامًا وَ صَلَواتِی〗

بحارالانوار ج ۸۶ ص ۹۶

«وَ إِذِ ابْتَلی إِبْرَهِیمَ رَبُّهُ بِکلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِی جَاعِلُک لِلنَّاسِ إِمَاماً قَالَ وَمِن ذُرِّیتی قَالَ لا ینَالُ عَهْدِی الظالِمِینَ؛
 (به خاطر آورید) هنگامی که خداوند، ابراهیم را با وسایل گوناگونی آزمود. و او به خوبی از عهده این آزمایش‌ها برآمد. خداوند به او فرمود: «من تو را امام و پیشوای مردم قرار دادم!» ابراهیم عرض کرد: «از دودمان من (نیز امامانی قرار بده!)» خداوند فرمود: «پیمان من، به ستمکاران نمی‌رسد! (و تنها آن دسته از فرزندان تو که پاک و معصوم باشند، شایسته این مقام‌اند)».
مفضل بن عمر گوید: از امام صادق‌علیه السلام از این قولِ خدای سبحان پرسش کردم که این چه کلماتی است؟ فرمود: همان کلماتی است که آدم آن را از پروردگارش دریافت کرد و بر زبان جاری نمود و خداوند توبه‌اش را پذیرفت و آن این کلمات است که گفت: «أَسْأَلُکَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ عَلَیٍّ وَ فاطِمَة وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَین إِلاّ تُبْت عَلَیَّ»
و خداوند توبه او را پذیرفت که او توّاب و رحیم است. گفتم: ای فرزندِ رسول خدا! منظور خدای‌تعالی از جمله «فأتمَّهنَّ» چه بوده است؟ فرمود:
 یعنی ائمه دوازده گانه را به قائم، تمام می‌کند که نُه امامِ آنها از فرزندانِ حسین‌علیه السلام خواهند بود.