ما اهل علم در هر حال باید به وظیفه ی خود عمل کنیم. نوکرهای امام زمان علیه السلام - عموما باید عمل به وظیفه کنند، اگر حال مطالعه دارند مطالعه کنند و… در هر حال باید عمل به وظیفه کنند و توسلات را هم داشته باشند. خداوند سبحان می فرماید:
فلولا اذ جاهم باسنا تضرعوا و لکن قست قلوبهم 
ای کاش هنگامی که سختی ای از سوی ما به آن ها می آمد تضرع می کردند، لیکن دل هایشان سخت شده است.
خداوند بلا را خود می فرستد: (اذ جاهم باسنا)، به جهت تضرع، یعنی تضرع و ابتهال را از عبد می خواهد و آن مطلوب است: (تضرعوا)، و نقطه ی مقابل آن (قست قلوبهم) است.
در محضر آیت الله بهجت - محمد حسین رخشاد

امیرمؤمنان علی(علیه السلام) فرمود:
إنَّهُ لَیْسَ لاَِ نْفُسِکُمْ ثَمَنٌ إِلاَّ الْجَنَّةُ فَلا تَبِیْعُوها إِلاَّ بِها.(1)
(آگاه باشید) برای وجود شما بها و قیمتی جز سعادت جاویدان بهشت نیست و به غیر این بها آن را نفروشید.

شرح کوتاه
معمولا اگر از کسی بپرسند سرمایه وجود و هستی خود را به چه مبلغ معامله می کنی؟ ارزش و بهایی برای آن نمی تواند قائل شود.
در حالی که این سرمایه بزرگ را تدریجاً و روز به روز به بهای ناچیزی می فروشد، و گاه در پایان عمر می بیند این سرمایه عظیم را با یک خانه یا یک اتومبیل و یا ویلای ییلاقی معاوضه کرده است، و تازهاز آن هم بزودی جدا خواهد شد.
علی(علیه السلام) می فرماید هیچ یک از سرمایه های مادی این جهان نمی تواند با سرمایه عمر شما برابری کند تنها متاعی که می تواند با آن برابری کند خشنودی خدا، و تکامل انسانی و معنوی و سعادت ابدی و جاویدان است که هر قدر در راه آن تلاش و کوشش و فداکاری کنید بجاست.

1. نهج البلاغه، کلمات قصار، کلمه 456.
یکصد و پنجاه درس زندگی - آیت الله ناصرمکارم شیرازی

امام رضا (ع) به عنوان الگوی کاملی برای انسانها- چه در دوران زندگی و حیات خود، و چه برای مردمان پس از خود- دارای سرشت هایی بود که همگان را به شگفتی وا می‌داشت و دوست و دشمن را فریفته و شیفته ی خود می‌ساخت، بدان گونه که هماره زیان به ستایش او می‌گشودند و از بزرگی ها و سرشت های انسانی او سخنها می‌گفتند؛ و پیروان راستین امام، شخصیت او را نمونه و الگوی رفتاری خویش قرار می‌دادند از این رو آنان که شیفته ی آن امام بزرگ اند، باید بدان گونه باشند که او بود و بدان سان زندگی کنند که امامشان زیست و با معیارهای رضوی خود را بسازند. ابراهیم بن عباس گوید: هیچ گاه ندیدم که امام ابوالحسن الرضا (ع) کلمه ای به زیان کسی بگوید، و نه سخن کسی را پیش از پایان آن، قطع کند، و نه نیاز کسی را که می‌توانست برآورد، بر نیاورد. هیچ گاه نزد کسی که در حضور او نشسته بود، پایش را دراز نکرد، و بر تکیه گاهی در برابر افراد تکیه
نداد، به دوستان و کارکنانش، هرگز سخنی ناشایست نگفت … و چنان بود که هرگاه به خلوت می‌رفت و سفره ی غذایش را می‌گستردند، همه ی کارکنان و غلامان را بر سفره می‌نشاند، حتی دربانان و مهتران را … و بسیار نیکیمی‌کرد و بسیار صدقه می‌داد، و این کار (دستگیری از بینوایان) را بیشتر در شبهای تاریک انجام می‌داد … .
این خصلت ها و اخلاق های انسانی بود که حتی دشمنان او را تحت تأثیر قرار می‌داد و در برابر امام به فروتنی وا می‌داشت. مأمون در پاسخ به اعتراض عباسیان به ولایتعهدی امام می‌گوید: درباره ی این که گفتید، مأمون در بیعت خود، با ابی الحسن الرضا (ع) به تشیع گراییده است، به راستی مأمون به بیعت با او اقدام نکرد؛ مگر اینکه در امر او آگاه و بینا بود، و می‌دانست در روی زمین کسی نیست که فضیلتش از او آشکار تر، پاکدامنی اش از او نمایان تر، و پرهیزگاری اش از او زیادتر، و زهد و بی میلی او، به دنیا از او بیشتر باشد، و نیز از او وارسته تر، و در میان خاص و عام، پسندیده تر، و در اجرای اوامر و نواهی از او سخت تر باشد. 
و این نمونه ای از اعترافات دشمنی است که به شهادت آن امام بزرگ دست زد، و فضیلت آن است که دشمن به آن زبان بگشاید.
سیره امام رضا ( علیه السلام ) - مهدی حکیمی

امیرمؤمنان علی(علیه السلام) می فرماید:
اَلدُّنْیا خُلِقَتْ لِغَیْرِها وَلَمْ تُخْلَقْ لِنَفْسِها(1)
دنیا برای هدف دیگر آفریده شده، نه برای خودش .

شرح کوتاه
غالباً تفسیر آیات و اخباری که از یک سو در مدح دنیا و وسایل مادی این جهان وارد شده و آن را تجارتخانه یا مزرعه اولیای خدا معرفی کرده، با آیات و اخباری که در ذم آن وارد شده و آن را خطرناک و فریبنده و سرمایه غرور شمرده، بر افرادی مشکل می شود.
ولی حدیث بالا آنها را به روشنی تفسیر می کند که اگر دنیا و وسایل مادی آنچنان که خدا قرار داده، وسیله برای رسیدن به تکامل انسانی و بسط عدالت و داد و سعادت همه جانبه انسان ها باشد، ارزنده و دوست داشتنی است، اما اگر هدف نهایی و مطلوب با لذّات باشد و مایه طغیان و غرور و سرکشی گردد، تنفرآمیز و خطرناک خواهد بود.

1. از جلد 1 سفینة البحار.
یکصد و پنجاه درس زندگی - آیت الله ناصرمکارم شیرازی

القَریبُ مَنْ قَرَّبَتْهُ الْمَوَدَّةُ وَإنْ بَعُدَ نَسَبُهُ، وَالْبَعیدُ مَنْ باعَدَتْهُ الْمَوَدَّةُ وَإنْ قَرُبُ نَسَبُهُ.

بهترین دوست نزدیک به انسان، آن کسی است که در تمام حالات دلسوز و با محبّت باشد گرچه خویشاوندی نزدیکی هم نداشته باشد. و بیگانه ترین افراد کسی است که از محبّت و دلسوزی بیگانه باشد گرچه از نزدیک ترین خویشاوندان باشد.

«بحارالأنوار، ج 75، ص 106، ح 4»