از امام زمان علیه السلام منقول است که هرکس به این صورت بر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله صلوات بفرستد، گناهانش محو می‌شود و غمهایش از بین می‌رود. اسباب خیر و روزی برایش فراهم می‌شود، بر دشمنش غلبه می‌یابد و از رفیقان رسول الله صلی الله علیه و آله می‌شود؛ و …

〖اللهم یا اَجوَدَ مَن اَعطی وَ یا خَیرَ مَن سُئِلَ وَ اَرحَمَ مَنِ استُرحِمَ. اللهمَّ صل علی محمدٍ و آل محمدٍ فی الاَوَلِینَ وَ صَل علی محمدٍ و آل محمدٍ فی الآخِرِینَ وَ صل علی محمدٍ و آل محمدٍ فی المَلَاءِ الاَعلی (الی یَومِ الِّدینَ) وَ صل علی محمدٍ و آل محمدٍ فی المِرسَلینَ. اللهم اَعطِ محمدًا و آل محمد الوَسیلةَ وَ الشَّرَفَ وَ الفَضِیلَةَ وَ الدَّرَجَةَ الکَبِیرةَ. اللهم اِنِّی آمَنتُ بِمُحمدٍ صلی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ وَ لَم اَرَهُ فَلا تَحرِمنی یَومَ القِیامَةَ رُؤیَتَهُ وَ ارزُقنِی صُحبَتَهُ وَ تَوَفَّنِی علی مِلَّتِهِ وَ اسقِنی مِن حَوضِهِ مَشرَبًا رَوِیًا سائِغًا هَنِیئًا لااَظمَاُ بَعدَهُ اَبَدًا اِنَّکَ علی کُلِّ شَیءٍ قَدِیرٌ. اللهمَّ کَما آمَنتُ بِمُحمدٍ صلی الله علیه و آله وَ لَک اَرَهُ فَعَرِّفنِی فِی الجِنانِ وَجهَهُ. اللهمّ بَلِّغ رُوحَ محمدٍ عِنِّی تَحِیةً کَثِیرَةً وَ سَلامًا وَ صَلَواتِی〗

بحارالانوار ج ۸۶ ص ۹۶

«وَ إِذِ ابْتَلی إِبْرَهِیمَ رَبُّهُ بِکلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِی جَاعِلُک لِلنَّاسِ إِمَاماً قَالَ وَمِن ذُرِّیتی قَالَ لا ینَالُ عَهْدِی الظالِمِینَ؛
 (به خاطر آورید) هنگامی که خداوند، ابراهیم را با وسایل گوناگونی آزمود. و او به خوبی از عهده این آزمایش‌ها برآمد. خداوند به او فرمود: «من تو را امام و پیشوای مردم قرار دادم!» ابراهیم عرض کرد: «از دودمان من (نیز امامانی قرار بده!)» خداوند فرمود: «پیمان من، به ستمکاران نمی‌رسد! (و تنها آن دسته از فرزندان تو که پاک و معصوم باشند، شایسته این مقام‌اند)».
مفضل بن عمر گوید: از امام صادق‌علیه السلام از این قولِ خدای سبحان پرسش کردم که این چه کلماتی است؟ فرمود: همان کلماتی است که آدم آن را از پروردگارش دریافت کرد و بر زبان جاری نمود و خداوند توبه‌اش را پذیرفت و آن این کلمات است که گفت: «أَسْأَلُکَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ عَلَیٍّ وَ فاطِمَة وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَین إِلاّ تُبْت عَلَیَّ»
و خداوند توبه او را پذیرفت که او توّاب و رحیم است. گفتم: ای فرزندِ رسول خدا! منظور خدای‌تعالی از جمله «فأتمَّهنَّ» چه بوده است؟ فرمود:
 یعنی ائمه دوازده گانه را به قائم، تمام می‌کند که نُه امامِ آنها از فرزندانِ حسین‌علیه السلام خواهند بود.

بهار ما بارش بارانِ پی‌درپیِ #ولایت_امام بر سرزمین وجود ماست

«نسيم‌هاي رحمت الهي در عالم می‌وزد و مي‌تواند به انسان حيات بدهد. به اين نسيم‌ها توجه كنيم و دنبال اين نسيم‌ها برويم و دنبال بهار خودمان باشيم.
همه چيز براي #بهار ما آماده است؛ هم سرزمين ما سرزمين حاصلخيزي است و هم رحمت خدا جاري است؛ اين رحمت مي‌بارد و ما را بهاري و زنده مي‌كند؛ به شرطي كه منتظر بهار خودمان باشيم [«إن لربكم في أيام دهركم نفحات ألا فتعرضوا لها»].

امام رضا(ع) در حديثي، امام و امامت را معرفي مي‌كنند. در ذيل اين حديث در جمله لطيفي اوصاف امام را بيان مي‌كنند و مي‌فرمايند: «كَالسَّحَابِ الْهَاطِلِ وَ الْغَيْثِ الْمَاطِر» (امام ابر بارنده و باران متتابع و پشت سر هم است). اين يكي از شئون امام است.
چطور اين ابر [آسمان] مي‌بارد و زنده مي‌كند؛ مگر اين غير از رحمت خدا چه دارد؟ فرمود: امام اين‌گونه است؛ اگر بر سرزمين وجود انسان ببارد، سرزمين وجود انسان را زنده، پاك و طاهر مي‌کند.

خداي متعال مي‌فرمايد: «وَ يُنَزِّلُ عَلَيْكُمْ مِنَ السَّماءِ ماءً لِيُطَهِّرَكُمْ». خداي متعال از عالم بالا آب را نازل كرد كه شما را پاك كند. در روايت فرمود: «السماء» مقام نبي اكرم(ص) است و «ماء» ولايت اميرالمؤمنين(ع) است…».

 استاد سیدمحمّدمهدی میرباقری، ۹۳/۲/۲

درخت، مظهر حیات در طبیعتی است که ما آن را با نگاه عامیانه، بی‌جان می‌پنداریم.
برای ما، مسئله‌ی محیط زیست، یا مسئله‌ی حفظ منابع طبیعی، مسئله‌ی تجملاتی نیست؛ یک مسئله‌ی حیاتی است.
کلمات قصار - آیت الله سید علی خامنه ای

امام عسگری از آباء و اجداد طاهرینش ، از امیرمؤ منان امام علی علیه و علیهم الصلاة و السلام از پیامبر اکرم نقل می کند :
خدای تبارک و تعالی فرمود : من سوره فاتحه الکتاب را بین خود و بنده ام تقسیم کرده ام . پس نیمی از آن برای من ، و نیم دیگر برای بنده من می باشد . و برای بنده من است هر چه از من طلب کند ، یعنی آنچه از من بخواهد به او عطا می کنم .
هنگامی که عبد گوید : بسم اللّه الرحمن الرحیم
خداوند جل جلاله فرماید : بنده من ، به نام من آغاز کرد . بر من لازم است کارهایش را به نفع او تمام کنم و نواقص امور او را تکمیل نمایم و احوال او را مبارک سازم .
وقتی عبد می گوید : الحمد لله رب العالمین
خداوند می فرماید : بنده ام مرا ستایش کرد و دانست که نعمتهای او از جانب من است ، و بلاهائی که از او دفع می گردد بواسطه فضل و لطف من است ، پس شما گواه باشید که من نعمتهای اخروی را به نعمتهای دنیوی او خواهم افزود ، و عذاب آخرت را از او دفع می کنم چنانچه بلای دنیا را از او برطرف ساختم .
آنگاه که عبد می گوید : الرحمن الرحیم
خداوند می فرماید : بنده ام گواهی داد که من رحمن ورحیم هستم . شما را گواه می گیرم که حظ وافر و بهره کامل از رحمت و عطای خویش به او عنایت کنم .
زمانی که می گوید : مالک یوم الدین
خداوند می فرماید : همانطور که بنده ام اعتراف کرد من مالک روز جزاء هستم ، من نیز حساب او را در قیامت آسان می کنم . حسنات او را می پذیرم و از سیئات او می گذرم .
وقتی عبد می گوید : ایاک نعبد
خداوند می فرماید : بنده من راست گفت . او فقط مرا می پرستد . شما را گواه می گیرم که ثوابی به عبادت او بدهم که همه مخالفان پرستش من بر او غبطه خورند (1) .
هنگامی که بنده می گوید : ایاک نستعین
خدای عزوجل میفرماید : بنده ام از من یاری طلبید و به من پناهنده شد . پس شما را گواه می گیرم که او را در کارهایش یاری کنم و در سختیها دستگیری نمایم .
عبد می گوید : اهدنا الصراط المستقیم صراط الذین انعمت علیهم
خداوند فرماید : این بخش از سوره برای بنده من است و برای اوست هر چه بخواهد . دعا یش را اجابت کنم و آرزویش را بر آورم ، و از آنچه ترسید او را ایمن سازم .
کشکول جبهه - موسسه فرهنگی نور