خانواده، کانون مراقبت از کودکان، نوجوانان و سالمندان

کانون خانواده، مکانی امن برای حمایت، مراقبت و نگهداری از کودکان، نوجوانان، معلولان و سالمندان از خطرات و آسیبهای جسمانی، روحی و اقتصادی است؛ زیرا آنها به تنهایی قادر به مراقبت از خود و انجام وظایف خویش نیستند.

میان غیبت والدین در خانه و مشکلات رفتاری و عاطفی در کودکان و نوجوانان پیوند و ارتباط عمیقی وجود دارد.

جنبشهای نوپید معنوی شامل افراد ،فرقه ها وحرکتهای بسیار گسترده ای است که همسو با برخی نهادهای سیاسی در کل جهان در حال فعالیت هستند.
«جنبش تفکر نوین »یکی از جنبشهایی است که امروزه داعیع دار نجات جوامع از بحرانهای معنوی واجتماعی است وبا تاسیس موسسات معنوی وشفا دهی ونیز برگزاری سمینارهای معنوی با شعارهای برقراری صلح جهانی ،نجات محیط زیست ،ودوستی بین الادیانی در زمره جنبشهای معنوی نوپدید قرار دارد.

فرقه‌های کاذب مدعی معنویت در ایران

در یک دسته بندی می‌توان فرقه‌های معنوی و عرفانی فعال در ایران را به سه دسته تقسیم کرد:
دسته نخست: عرفان‌هایی که مدعی دین جدیدی هستند: مثل سای بابا، رام الله، اشو و اکنکار.
دسته دوم: عرفان‌های غیردینی مثل: عرفان ساحری یا عرفان جادو، عرفان پائولو کوئلیو، فالون دافا و مدیتیشن متعالی.
دسته سوم: عرفان‌هایی که منشأ دینی (اسلامی، مسیحی یا یهودی) دارند: مثل فرقه‌های خانقاهی و صوفی، شاهدان یهوه که زیر شاخه ی مسیحیت اند و عرفان اقبال که عرفان یهودی است.
دلیل انحراف این گونه عرفان ها، انحراف پیروان ادیان از مسیر اصلی است حتی در سلام. در فرهنگ اسلامی مکاتب مختلفی از دل سنت بیرون آمد و در خیلی از موارد دچار انحراف شد. چنین نیست که اگر عرفانی سرنوشتش با دین اسلام پیوند دارد، حقانیت آن تضمین شده باشد.

?چگونه می‌توان فهمید شخص ظهور کرده، امام زمان علیه السلام است؟

برای شناخت حضرت هنگام ظهور، راه‌های متعددی وجود دارد که همه در کنار هم می‌توانند مکمل یک دیگر باشند و ما را از دام مدعیان نجات دهد که عبارتند از:
ایمان به حضرت مهدی و شناخت آن حضرت علیه السلام ؛ به این معنا که انسان باید تقوا و ایمان به خدا را در روح خود تقویت کند. مؤمن باید شناخت مناسبی دربارة مقام امامت پیدا کرده، اطلاعات کافی در مورد صفات و ویژگی‌های حضرت به دست آورد. امام صادق علیه السلام می‌فرماید:
هنگامی که ظهور واقع شد، کسی آن را تصدیق می‌کند که قبل از وقوعش به آن ایمان داشته باشد.
ظهور امام زمان علیه السلام همراه علایم و نشانه‌هایی است که در صورت عدم تحقق آن نشانه ها، می‌توانیم علم پیدا کنیم که حضرت هنوز ظهور نکرده است و کسی که ادعای امامت می‌کند، فردی دروغ گو و شیّاد است؛ برای مثال، خروج سفیانی و فرو رفتن لشگر او در سرزمین بیداء (مکانی بین مکه و مدینه) یکی از علایم و راه شناخت حضرت مهدی علیه السلام است
علایم حتمی که خبر از ظهور حضرت می‌دهند، عبارتند از: خروج سفیانی، خسف بیداء، (فرو رفتن در سرزمین بیداء)، خروج یمانی، قتل نفس زکیه، ندای آسمانی که توضیح این مطالب در جای خود آمده است.
آن حضرت برای معرفی و شناساندن خود به مؤمنان، از امدادهای الهی مثل: نزول عیسی علیه السلام و فرو رفتن لشگر سفیانی در زمین و … بهره مند خواهند بود.
حرکت حضرت و ظهور او حقیقت پنهانی نیست که فقط عده کمی از آن آگاهی یابند و دیگران مطلع نشوند؛ بلکه یک حرکت جهانی است و همه از جریان ظهور مطلع می‌شوند؛ بنابراین هرگونه ادعا، آن هم در جلسات مخفیانه و میان گروهی خاص و … نمی تواند به ظهور حضرت بینجامد و مسلماً ادعا کننده، دروغ گو است.
یکی دیگر از راه‌های شناسایی، مراجعه به علمای دین است که حضرت، ما را به آن‌ها ارجاع داده و فرموده است: در دوران غیبت از آن‌ها اطاعت کنید. مواضع علما برضد مدعیان دروغین می‌تواند دلیل روشنی باشد که فرد مدعی، دروغ گو است. موضع گیری علما، یکی از حجت‌ها و برهان‌های ما در شناسایی حضرت است.
با توجه به معصوم بودن امام زمان علیه السلام، صداقت بیان و نفوذ کلام حضرت، هماهنگ بودن دعوت او با فطرت انسان‌ها و …، مردم به سرعت به سمت او جذب شده، دعوت حضرتش را لبیک خواهند گفت.
محل ظهور و نقطه شروع دعوت حضرت، از کنار خانه خدا می‌باشد؛ از این رو اگر فردی ادعا دارد که همان مهدی موعود علیه السلام است ولی دعوت خود را از جایی غیر از خانه خدا و کعبه آغاز کرد، دلیل دیگری بر کذب بودن ادعای او است.
دعوت حضرت به دین پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله و سلم و اهل بیت علیهم السلام است و مردم را به اطاعت از قرآن و پیامبر خدا و اهل بیت علیهم السلام دعوت می‌کند. اگر کسی ادعای مهدویت کرد و در عین حال، در دعوت خود به غیر مکتب اهل بیت علیهم السلام دعوت کرد، دلیل بر بطلان ادعای او است. بررسی روایات نشان می‌دهد چنانچه شخصی مدعی امامت و مهدویت شد، شایسته است با سؤالاتی که کسی جز امام معصوم توان پاسخ گویی به آن را ندارد، مورد سنجش قرار گیرد. در روایتی از امام صادق علیه السلام آمده است:
اذا ادّعی مدع فاسألوه عن تلک العظائم التی یجیب فیها مثله؛
چنانچه کسی مدعی مهدویت شد، از او بخواهید به این مسائل بزرگ همانند امام پاسخ دهد.

۱۰. یا محی الموتی؛ ای زنده کننده مردگان!
کسی که یک بار آفرید، باز هم می‌تواند بیافریند: «یُحْیِ الْمَوْتی». [حج/8]
در سوره نجم، آیه ۴۴ نیز آمده: «وَ أَنَّهُ هُوَ أَماتَ وَ أَحْیا؛ و اوست که می‌میراند و زنده می‌کند».
آری؛ کسی که بر همه هستی حکومت کامل دارد، قدرت بر زنده کردن و میراندن هم دارد: «لَهُ مُلْک السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ… هُوَ یُحیِی وَ
یُمِیت ».
در قرآن، این گونه آیات، فروان بیان شده است؛ مثلاً در سوره عنکبوت، آیه ۱۹ می‌خوانیم:
أَ وَ لَمْ یَرَوْا کیْفَ یُبْدِئُ اللَّهُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ إِنَّ ذلِک عَلَی اللَّهِ یَسِیرٌ؛
آیا ندیده اند که خداوند چگونه آفرینش را آغاز می‌کند، سپس آن را باز می‌گرداند؟ البتّه این [کار] بر خداوند، آسان است.
۱. در نتیجه: جهان آفرینش، مظهر قدرت نمایی خداوند در ایجاد حیات و مرگ پدیده‌ها است: «یُبْدِئُ اللَّهُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ».
۲. آفریدن، میراندن و دوباره زنده کردن، کار همیشگی خداوند است: «یُبْدِئُ اللَّهُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ» (فعل مضارع، نشانه ی استمرار و دوام است).
۳. آفرینش اوّلیه و بازآفرینی در قیامت، برای خداوند، آسان است و تنها یک اراده می‌خواهد: «إِنَّ ذلِک عَلَی اللَّهِ یَسِیرٌ».