واژه تاثیر پذیری در قرآن خشیت هست.
اگر خشیت نباشد، در هیچ سنی تعلیم و تربیت صورت نمی گیرد. لازمه تعلیم و تزکیه، خشیت هست. بستری هست که زمینه پذیرش را در فرد فراهم می کند. حتما باید کاری بکنیم که این در فرد اتفاق بیافتد.

دو مولفه تربیتی مهم :

برای آموزش، باید مربی یا والدین فعال باشند یعنی کسی که می خواهد اثر بگذارد، منفعل نباشد و طفل در شرایط پذیرش باشد. این دو مولفه اصلی در آموزش هست

⁉️ چگونه خشیت یا تاثیر پذیری را در کودک افزایش دهیم؟

 هر چه بستر خانواده معنوی تر باشد یعنی جلسات معنوی مثل جلسات قرآن ، جلسات روضه هفتگی، اعیاد اهل بیت به ویژه بزرگداشت عید غدیر در خانه برگزار شود، اثرپذیری کودک از کلام طیب بیشتر می شود.

 کودک 3-4 ساله ای را تصور کنید که مسوول هیأت هفتگی شود، پرچم بیاورد، سربند بزند، چقدر از همان ابتدا کلام طیب در او اثر خواهد گذاشت. محیط زندگی بچه را باید کاری کنیم که بچه را اثر پذیرتر کند.

 فضای کلی که بچه در آن زندگی و تنفس می کند، باید فضایی باشد که در آن قرآن خوانده می شود.

 خانه ای که در آن قرآن یا نماز شب خوانده می شود، با خانه ای که در آن قرآن یا نماز شب خوانده نمی شود، فرق می کند.
ممکن است فرزندان نماز شب ما را نبینند
ولی خانه ای که در آن نور هست با خانه ای که در آن نور نیست، خیلی فرق دارد.

 خانه ای که در آن حیا هست با خانه ای که در آن حیا نیست، خیلی فرق می کند.
 خانه ای که در آن ماهواره هست، با خانه ای که در آن ماهواره نیست ، خیلی فرق می کند.

 استاد اخوت

يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ لْتَنْظُرْ نَفْسٌ ما قَدَّمَتْ لِغَدٍ وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ خَبيرٌ بِما تَعْمَلُونَ؛

اى كسانى كه ايمان آورده‏ ايد از (مخالفت) خدا بپرهيزيد و هر كس بايد بنگرد تا براى فردايش چه چيز از پيش فرستاده و از خدا بپرهيزيد كه خداوند از آنچه انجام مى‏ دهيد آگاه است! (سوره مبارکه حشر:18)

خودشناسی راهی برای خداشناسی است؛ دریچه ای برای شناخت خدا و عالم هستی و درک صحیح هدف آفرینش. امام می کوشد تا با ایجاد درک صحیح از انسان کامل، مردم را بدان سو هدایت کند. این انسان کامل باید در همه ابعاد به رشد و تعالی برسد: از خصوصیات و آداب و ویژگی های ظاهری گرفته تا رفتار با دیگران و جامعه پیرامون خود.

في‏ بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ يُذْكَرَ فيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فيها بِالْغُدُوِّ وَ الْآصالِ ؛

 (اين چراغ پرفروغ) در خانه‏ هايى قرار دارد كه خداوند اذن فرموده ديوارهاى آن را بالا برند (تا از دستبرد شياطين و هوسبازان در امان باشد) خانه‏ هايى كه نام خدا در آنها برده مى‏ شود، و صبح و شام در آنها تسبيح او مى‏ گويند …(سوره مبارکه نور:36)

خانه محل آرامش است و خانواده علت آن.

این آرامش را در هیچ جای دیگری نمی توان یافت و همین است که سبب عروج روح و یاد خدا و سعادتمندی انسان ها می شود.

امام راهنمای ما به سوی آرامش و سعادت است؛ پس توصیه ها و روش های معصومان علیهم السلام در خصوص خانه و خانواده بهترین الگو برای رسیدن به این سعادت است.

حضرت امام رضا علیه السلام در برخورد با دیگران چه سبکی داشتند؟

اخلاق کریمانه ایشان چگونه بود؟
نوع برخورد و معاشرت پسندیده امام رضا علیه السلام به گونه ای بود که بدون استثنا در دلهای مردم نفوذ فراوان داشتند. همواره متبسم و خوش رو بودند و می فرمودند:
عربی علیه السلام می گریست و می خندید؛ علیکم یحیی علیه السلام می گریست و نمی خندید. سیره ی عیسی علیه السلام نیکوتر است.
امام در معاشرت نیکو، سرآمد و مثال زودتر بودند. ابراهیم بن عباس می گفت:
امام رضا علیه السلام با سخن هرگز به هیچ کس جفا نکرد و کلام کسی را نبرید تا مگر شخص از گفتن باز ایستد. حاجتی را که می توانست برآورده سازد، رد نمی کرد. پاهایش را دراز نمی کرد و هرگز روبه روی کسی که نشسته بود، تکیه نمی داد و هیچ کس از غلامان و خادمان خود را دشنام نمی داد. هرگز آب دهان بر زمین نمی افکند و در خنده اش قهقهه نمی زد؛ بلکه تبسم می نمود.

مردم به راحتی به حضور امام می رسیدند و خواست و سوال خویش را طرح می کردند؛ زیرا حضرت بعد از آن که از نماز و سجده ی خود فارغ می شدند، جلوس می کردند، مردم خدمتشان حاضر می شدند و احتیاجات خود را عرضه می داشتند.

امام با مردم بسیار نرم و آرام سخن می گفتند و درباره ی کسی سخن ناروا بر زبان نمی راندند. هر کس با وی صحبت می کرد، آن حضرت به سخنان او گوش می دادند و تا مطلب او تمام نمی شد، سخن او را قطع نمی کردند. این سفارش را به یاران خود می فرمودند:

« هر گاه با مردی حضوری خواستی سخن بگویی، او را با کنیه مخاطب قرار بده و هرگاه خواستی از کسی که غایب استسخن بگویی، او را با نامش عنوان کن».