آیت الله خامنه ای: کفاره افطار عمدی روزه عبارت است از:
 شصت روز روزه
 یا اطعام شصت فقیر
یا دادن شصت مدّ طعام به شصت مسکین که سهم هر کدام یک مُدّ است؛
 و چنانچه قدرت بر روزه دو ماه و یا اطعام شصت مسکین برای هر روز نداشته باشد، باید به هر تعداد فقیر که قادر است، غذا  بدهد و احتیاط آن است که استغفار نیز بکند. و اگر به هیچ وجه قادر بر دادن غذا به فقرا نیست فقط کافی است که استغفار کند، یعنی با دل و زبان بگوید «اَستَغفِرُالله» (از خداوند بخشایش می طلبم).
کسی که به‌خاطر عدم توانایی بر روزه و غذا دادن به فقیر، وظیفه‌اش استغفار است، اگر بعدها تمکّن پیدا کرد که روزه بگیرد یا به فقرا غذا دهد، انجام کفّاره لازم نیست گرچه احتیاط مستحب آن است که انجام داده شود.
 (اجوبة الاستفتائات، س۸۱۱ و۸۱۲ و۸۱۴)

 آیت الله مکارم( مسأله 1402): هرگاه هيچ يک از اين این دو کار یعنی 60 روز روزه یا 60 نفر اطعام ممکن نشود هر چند «مُد» که مى تواند به فقرا اطعام کند و اگر نتواند بايد 18 روز روزه بگيرد و اگر نتواند هر چند روز که مى تواند به جا آورد و اگر نتواند استغفار کند و همين اندازه که در قلب بگويد: «استغفراللّه» کافى است و واجب نيست بعداً که قدرت پيدا کرد کفّاره رابدهد.

 آیت الله سیستانی: مسأله ۱۶۳۰ ـ در کفاره افطار روزه ماه رمضان، باید یک بنده آزاد کند، یا دو ماه روزه بگیرد، یا شصت فقیر را سیر کند یا به هرکدام یک مُد که تقریباً «۷۵۰» گرم است، طعام ـ یعنی گندم یا جو یا نان و مانند اینها ـ بدهد، و چنانچه اینها برایش ممکن نباشد، باید به قدر امکان تصدّق دهد، و اگر ممکن نیست، استغفار نماید. و احتیاط واجب آن است که هر وقت بتواند، کفاره را بدهد.

 آیت الله وحید: مسأله ۱۶۶۸ ـ كفّاره افطار روزه ماه رمضان اين است كه يك بنده آزاد كند ، يا دو ماه روزه بگيرد ، يا شصت فقير را سير كند ، يا به هر كدام يك مُد ـ كه تقريباً ده سير است ـ طعام ، يعنى گندم يا آرد يا نان يا خرما و مانند اينها بدهد ، و چنانچه اينها برايش ممكن نباشد بنابر احتياط واجب بين تصدّق به هر اندازه كه مى تواند و استغفار جمع نمايد ، و اگر امكان تصدّق نبود استغفار كند ، اگر چه يك مرتبه بگويد «اَسْتَغْفِرُ اللّهَ» و احتياط واجب آن است كه هر وقت بتواند كفّاره را بدهد.
آیت الله شبیری: مسأله 1669- كسى كه كفاره روزه ماه رمضان بر او واجب است، بايد يك بنده آزاد كند، يا به دستورى كه در مسائل بعد گفته مى‌شود دو ماه روزه بگيرد، يا شصت فقير را اطعام كند يا به هر كدام يك مد طعام بدهد.

و اگر مقدار شصت مد برايش ممكن نباشد، هر چند مد كه مى‌تواند، به فقرا طعام بدهد و اگر يك مد هم نتواند طعام دهد استغفار مى‌كند و احتياط مستحب آن است كه هر مقدار كه مى‌تواند به فقير طعام دهد، و احتياط واجب آن است كه هر وقت بتواند، كفاره بدهد و اگر مقدارى داده، آن را تكميل كند.

مرکز نشر احکام دین

 آموزش نماز باید برای بچه ها محلی برای شادی و نشاط باشد و نماز بدون تکلف نشان داده شود.
دو مدل داریم: گاهی اول نمازخوان درست می کنیم و بعد صوت و قرائت را یاد می دهیم که این مدل درست است. گاهی اول جزییات نماز را به فرزند می آموزیم، بعد نمازخوان درست می شود. تا بیاییم آنها را درست کنیم، فرد از دست رفته است. ولی وقتی نمازخوان درست شود، اگر احکام وضو را بلد نبود، آرام آرام آموزش می بیند. مهم این است که اول نمازخوان شود. تقریبا تمام آموزشها همین گونه است یعنی اول فرد باید علاقه مند شود بعد جزییات را یاد بگیرد.

مناجات های قرآنی

دعای پیغمبر اکرم صل الله علیه و آله

درباره دعاهایی صحبت می کردیم که در قرآن، خداوند متعال به پیغمبر اکرم تعلیم داده،می فرماید؛ ای پیغمبر تو بگو «قل…»

یکی از این دعا در سوره مبارکه مومنون آیه 97 است؛ «قل رب أعوذ بک من همزات الشیاطین»

یکی از معضلاتی که این روزها اکثر خانواده‌ها با آن درگیرند و موضوعی که عموما مادران می‌پرسند و شاکی هستند این است که فرزندم در کارهای خانه کمک نمی‌کند یا فرزندم اتاقش را مرتب نمی‌کند.
خب راه چاره چیست؟؟ حتما باید راهی غیر از غر زدن داشته باشد…

بیشتر دیده‌ام که مادران سر این موضوع غر می زنند و عموما نتیجه‌ای هم نمی‌گیرند…

به فرزندتان وقتی کوچکتر است همکاری را آموزش دهید با بازی، قصه و…
خواسته‌تان را مطرح کنید بدون زدن غر
 قوانین خانه را مشخص کنید.
هر کس از قوانین پیروی نکرد، عواقب را به اجرا بگذارید.
عواقب مثل: محرومیت از بازی، کارتون، گردش و… است.

نکته‌ای که باید بگویم این است که والدین فکر میکنند وظیفه فرزندان فقط و فقط درس خواندن است و وظیفه والدین، سرویس دادن. اصلا اینطور نیست. فرزندان نیز جزو اعضای خانواده هستند و باید در خانه کمک کنند.

 اگر خانه شما به هتل تبدیل شده، بدانید که مسؤولش شمایید و حالا این شما هستید که باید از این وضع درش آورید.
باید بگویم فرزند مستقل، شاد نیز هست.

آقای عباسی ولدی

آيا ممكن است ميان انسان‌ها و جنّيان رابطه برقرار شود؟
دربارة بحث ارتباط جنّ و انس لازم است ياد آور شوم كه همة موجودات در انسان به نحو اندماج، انفکاک و خلاصه وجود دارند و انسان خلاصة عالم است و به همين علّت وجود سنخيّت در انسان مي‌تواند با همة موجودات مجرّد تام و ناقص و مادّه از ملک تا فلک و شجر، جنّ و حيوان و نباتات رابطه برقرار کند. 

در شعر منسوب به حضرت علي(ع) نيز آمده که اتزعم انک جرم صغير و فيک انطوي عالم اکبر و بر همين مبناست که عرفا به انسان، عالم صغير و به عالم انسان، کبير مي‌گويند.
ميان جنّ و انس هم اصل اقتضاي ارتباط در وجود همة انسان‌ها موجود است و بعد از برقراري رابطه اين رابطه دوطرفه مي‌شود؛ بنابراين هردو طرف مي‌توانند بر هم اثر گذار باشند.
البتّه از حيث فعليّت، ممکن است الآن يک جنّ از يک انسان مورد نظر ما بالاتر باشد؛ ولي از لحاظ قوا، توانايي و استعداد، همة جنّيان از انسان‌ها ضعيف‌ترند. بنابراين حدّاکثر فعليّت يک جنّ، هميشه از حدّاکثر فعليّت يک انسان پايين‌تر است؛ البتّه اگر اين استعداد فعليّت پيدا کند.
بنابر روايات فراوان، جنّيان چون نمي‌توانسته‌اند بدون رسول باشند، همواره در ارتباط با همة انبيا بوده‌اند و آنها براي طرح سؤالات، رفع شکايات و اختلافات و ديگر کارها مرتّب به سراغ ايشان مي‌آمده‌اند. البتّه جنّيان به سبب بساطتي که دارند، عمرشان به طور طبيعي از انسان‌ها خيلي طولاني‌تر است. آيت‌الله بهجت(ره) مي‌فرمودند: در عالم جنّ اهل تسنّن وجود ندارد؛ چون تعدادي از جنّياني که روز غدير حضور داشته‌اند، هنوز زنده‌اند و جزئياتي را از آن روز به ياد دارند و نقل مي‌کنند که انسان‌ها نقل نکرده‌اند و در کتب نيامده است.